Vanochtend
las ik een stukje op Sestra. Het gaat over gebedsgenezing.
En net als
altijd word ik verdrietig. Als chronisch zieke voel ik me genegeerd en aan de
kant gezet.
In 2010
kreeg ik borstkanker. Een amputatie volgde daarna 16 chemobehandelingen 25
bestralingen en een aantal kuren.
Er waren weinig
mensen die me steunden op dat moment. De omstandigheden maakten ook dat ik
alleen kwam te staan.
Wel waren er
mensen die me vertelden dat God me zou genezen. Zij zouden er voor bidden.
Een
predikant vertelde me dat ik iedere dag hardop moest proclameren dat geen
enkele ziekte mijn tent zou naderen.
Een ander wilde
beweren dat er blokkades lagen in het verleden als ik die blokkades op zou
ruimen zou de kanker verdwijnen.
Maar God Die
door Zijn Heilige Geest me duidelijk had gemaakt dat Hij me zou genezen maar
door operaties en behandelingen heen, bleef trouw aan mijn zij.
En nu kamp
ik met laten gevolgen en chronische vermoeidheid.
Het heeft
gemaakt dat ik veel over lijden en vruchtbaar zijn in de wereld om me heen, heb
nagedacht.
Welke
erfenis laat de mens na die op een wonderbaarlijke manier genezen is?
Of die in
het openbaar uitspreekt, dat hij erop vertrouwt dat God hem genezen zal, maar
inmiddels wel overleden is.
Ik heb hem
die tijd gevolgd, zelfs op zijn verzoek met hem telefonisch contact gehad.
Ik vertelde
hem dat ik me in de stromende regen voelde staan, terwijl degene die zei dat
God me zou genezen op afstand onder de paraplu stond te roepen.
Ver weg en
niet betrokken met compassie.
Zijn reactie
was dat ik onvergevingsgezind was en dat ik mijn bitterheid moest inleveren bij
het Kruis.
Heeft hij
een erfenis nagelaten? Heeft hij in zijn ziekte en dwars door moeite heen
getuigd van de God Die hem trouw bleef?
Ik ben
dankbaar voor de erfenis die Kinga Ban heeft achtergelaten.
Blij met ds
van der Veer en zijn getuigenis.
Hij heeft voor
de derde keer kanker en verloor zijn zoon heel plotseling.
Getuigen
zijn ze van een God Die draagt in de diepte van het leven.
Hoe diep je
ook zit, Hij is onder je.
Als zij het hebben ervaren, durf ik me er ook
aan over te geven.
Chronisch
ziekzijn maakt heel vaak eenzaam.
De wereld
houdt meer van succesverhalen en glorieuze schitteringen ook in de christelijke
wereld.
Maar weet
dat als jij als chronisch zieke getuigt van wie de Heer wil zijn in je leven,
vertelt van je moeite en verdriet, dan is het leven als uit de dood ontsproten.
En daarom
ben je van oneindig groot belang.
@Lineke
